Από τους λεγκαλιστές στους μανιχαϊστές

Εκκρεμότητες από τους -ισμούς του κομμουνιστικού ιδιόλεκτου: λεγκαλισμός, ρεφορμισμός, ρεβιζιονισμός. Λεγκαλιστές, λοιπόν, είναι εκείνοι που προτείνουν ή αρκούνται να δρα το Κόμμα (μην ξεχνάμε: το Κ πάντα κεφαλαίο) στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων, παραμελώντας ή εγκαταλείποντας την επαναστατική του «αποστολή», στοιχείο της οποίας είναι ενίοτε και η παρανομία. Για «λεγκαλιστικές αυταπάτες» κατηγορούνται έτσι σύντροφοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το Κόμμα μπορεί να πάρει την εξουσία με νόμιμα μέσα, δηλαδή μέσω εκλογών και εκλογικών διαδικασιών. Ρεφορμιστές, πάλι, είναι όσοι πιστεύουν και υποστηρίζουν ότι είναι εφικτή μια πορεία προς τον σοσιαλισμό μέσω συνεχών μεταρρυθμίσεων (reforms). Oσο για τους ρεβιζιονιστές, το «αμάρτημά» τους είναι ότι τολμούν να αναθεωρούν (revise) έστω και ορισμένα σημεία από τα ιερά κείμενα και βιβλία. Αντί να αποστηθίζουν και να τηρούν ευλαβικά κάθε σημείο του κομματικού Ταλμούδ, γνωστού και με το προσωνύμιο «Βασικές αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού», οι ρεβιζιονιστές, είτε στο ιδεολογικό πεδίο είτε έμπρακτα, υποστηρίζουν απόψεις οι οποίες τροποποιούν έστω και ελάχιστα τα κομμουνιστικά θέσφατα, όπως αυτά κληροδοτήθηκαν από τους μεγάλους αρχιερείς της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, πριν από εκατό ή εκατόν πενήντα χρόνια.