Επιτρέψτε μου σήμερα, με αφορμή και την πρόσφατη απώλεια ενός ακόμα πολύτιμου φίλου, του σημαντικού ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιάννη Μόρτζου, να παραπέμψω σε αποσπάσματα μιας επιφυλλίδας μου στα «ΝΕΑ» το καλοκαίρι του 2012, όταν και έφυγε από τη ζωή ο εκλεκτός συνοδοιπόρος, μέγιστος κωμικός, κυρίως, πρωταγωνιστής μας και σπουδαίο κεφάλαιο της ιστορίας του θεάτρου μας στον 20ό αιώνα, ο Θύμιος Καρακατσάνης. Μόρτζος και Καρακατσάνης υπήρξαν συμμαθητές στη μεγάλη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και στην ανεπανάληπτη διδασκαλία του Καρόλου Κουν, ο μεν Καρακατσάνης, αφού συμμετείχε στις σημαντικές παραστάσεις των αρχών του 1960 στο ιστορικό Υπόγειο, αλλά και στις εξαιρετικές αριστοφανικές προσεγγίσεις του Δασκάλου, κυρίως με τους θρυλικούς «Ορνιθες» και τις παραστάσεις στα μεγάλα διεθνή Φεστιβάλ, άνοιξε τα φτερά του στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και βγήκε γρηγορότερα στο ελεύθερο θέατρο, ενώ ο Μόρτζος έμεινε σχεδόν 20 χρόνια στην αγκαλιά του Θεάτρου Τέχνης, παίρνοντας μέρος στις πιο σημαντικές σκηνοθετικές στιγμές του Κουν και ερμηνεύοντας μεγάλο φάσμα ρόλων του ελληνικού και του παγκόσμιου ρεπερτορίου, πάντοτε πιστός στα διδάγματα του σπουδαίου αυτού θεατρανθρώπου. Ο,τι σημείωνα στην επιφυλλίδα μου για τα εχέγγυα που κουβαλούσε στην υποκριτική του φαρέτρα ο Καρακατσάνης, ισχύουν σχεδόν στο ακέραιο και για τον Γιάννη Μόρτζο:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή