«Η Πανδροσίων που έγινε Πανδρόσιος»

Με δυσκολία τα παρακάτω ονόματα θα θύμιζαν οτιδήποτε σε μαθητές και μαθήτριες του ελληνικού Λυκείου (ας κρατήσουμε μία επιφύλαξη για το Πανεπιστήμιο): Ελεν Αμάντα Χέις, Γκρέις Τσίσολμ Γιουνγκ, Φίλιπα Φόσετ. Κι όμως, πρόκειται για γυναίκες που ανήκουν στην Ιστορία των Μαθηματικών και με κάποιον τρόπο πρόσφεραν στην επιστημονική εξέλιξη. Ταυτόχρονα όμως βρέθηκαν στο «περιθώριο της ιστορίας», όπως δηλώνει ο τίτλος του νέου βιβλίου του ομότιμου καθηγητή Μαθηματικής Εκπαίδευσης Δημήτρη Χασάπη, το οποίο αναμένουμε από τις εκδ. Μεταίχμιο την επόμενη εβδομάδα. Και γιατί στο περιθώριο; «Ο πρώτος και πολύ καθοριστικός λόγος… είναι ιδεολογικός» επισημαίνει ο Δ. Χασάπης. «Είναι οι βαθιά ριζωμένες και ευρέως διαδεδομένες προκαταλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες δεν διαθέτουν τις νοητικές ικανότητες για να σπουδάσουν μαθηματικά και να επιδοθούν στη μαθηματική έρευνα. Ο δεύτερος εξίσου καθοριστικός λόγος αποκλεισμού των γυναικών από τα μαθηματικά είναι εκπαιδευτικός. Εως τις αρχές του 20ού αιώνα οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές στα πανεπιστήμια και δεν επιτρεπόταν να σπουδάσουν μαθηματικά». Από το βιβλίο, όπου περιλαμβάνονται 35 πορτρέτα μαθηματικών, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο που αφορά την Πανδροσίωνα του 4ου αιώνα π.Χ.