Ο σκύλος μου είμαι εγώ

^«Ηξερα γιατί ήθελα εκείνο το σκυλί. Ηταν ξεδιάντροπα προφανές αλλά δεν μπορούσα να το παραδεχτώ στον μικρό μου γιο. Ντρεπόμουν. Μπορούσα όμως να το παραδεχτώ στον εαυτό μου  και δεν μ’ ένοιαζε. Είχα κουραστεί από τις ήττες και τις αποτυχίες. Διψούσα για νίκες. Ημουν πενήντα πέντε χρονών και δεν υπήρχε καμία νίκη στον ορίζοντα, ούτε καν κάποια μάχη. Ακόμα και οι εχθροί μου δεν ενδιαφέρονταν πια να με πολεμήσουν. Ο Ηλίθιος ήταν μια νίκη, ήταν τα βιβλία που δεν είχα γράψει, οι τόποι που δεν είχα επισκεφθεί, οι γυναίκες που ποθούσα… Ηταν το όνειρό μου για λαμπρά παιδιά με λαμπρά μυαλά σε διάσημα πανεπιστήμια, επιστήμονες που θα πρόσφεραν στον κόσμο. Ο Ηλίθιος θα απάλυνε τον πόνο και τους μώλωπες απ’ τις αβάσταχτες ημέρες μου, τη ανέχεια των παιδικών μου χρόνων, την απελπισία της νιότης μου, την ερημία του μέλλοντός μου».