Εν ψυχρώ

Ο πατέρας μου – ο οποίος πήγε, ως τελειόφοιτος εύελπις, στον πόλεμο στην Αλβανία πριν κλείσει τα είκοσί του χρόνια – δεν διηγείτο ιστορίες από το μέτωπο. Μόνο ένα περιστατικό ανέφερε, που είχε όμως σχέση με τη λειτουργία της ανθρώπινης ψυχής ακόμη και σε εκείνο το «τοπίο». Ηταν ύστερα από μία νικηφόρα, για τον ελληνικό στρατό, μάχη – δεν ξέρω πού ακριβώς. Προελαύνοντας, επικεφαλής των ανδρών του, στην περιοχή που κατείχε πριν ο ιταλικός στρατός, συνάντησαν έναν ιταλό στρατιώτη ρημαγμένο – από χειροβομβίδα να υποθέσω; Δεν είχε χέρια, δεν είχε πόδια, δεν είχε τίποτα. Ενα υπόλειμμα ανθρώπου που όμως ακόμη ζούσε. Για πόσο; Για λίγα λεπτά μέσα σε φρικτούς, μαρτυρικούς πόνους. Για εκείνον ο όσο το δυνατόν πιο σύντομος θάνατος θα ήταν μία λύτρωση. Και γι’ αυτό παρακαλούσε τους έλληνες στρατιώτες να του ρίξουν μία σφαίρα.