Πού πηγαίνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες όταν πεθαίνουν; Μέσα μας, φυσικά. Η μνήμη τους γίνεται κομμάτι της συλλογικής μας συνείδησης, ράβεται πάνω σε στιγμές της ζωής μας. Και επειδή η μνήμη είναι το μοναδικό υποκατάστατο της αθανασίας, μένουν κοντά μας περισσότερο από όσο οι υπόλοιποι θνητοί. Ωστόσο η λήθη τους περιμένει και αυτούς. Θα αλεστούν στον ανεμόμυλο του χρόνου και θα απομείνουν μόνο σπόροι από τη μνήμη τους. Διαβάζω ανακοινώσεις και αναρτήσεις για τον θάνατο του σπουδαίου Μίμη Πλέσσα. Λένε ότι θα είναι μαζί μας για πάντα. Ναι, θα είναι όσο βρισκόμαστε και εμείς εδώ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή