Και τι έπρεπε να κάνει το Ισραήλ;

Από πολλούς μήνες, ιδίως από τη στιγμή της χερσαίας εισβολής του Ισραήλ στη Γάζα, σχεδόν πανταχόθεν ασκείται δριμεία κριτική προσωπικά στον Νετανιάχου – σε κάποιες χώρες και από κάποιες πλευρές βέβαια τα δεδομένα κίνητρα την καθιστούν εκ προοιμίου έτσι κι αλλιώς μη υπολογίσιμη. Ομως πουθενά αυτή η κριτική δεν υπήρξε σκληρότερη από ό,τι μέσα στο ίδιο το Ισραήλ από πρόσωπα και φορείς που αντιτίθενται στην πολιτική του. Και βέβαια από πουθενά δεν υπήρξε και κίνδυνος για την κυβέρνησή του παρά μόνον από την ίδια του τη χώρα και τον λαό της, όπου σε ορισμένες ειδικά περιόδους η αποδοχή του έπεσε στα τάρταρα – και αυτό μάλιστα ήδη πριν από την τρομοκρατική τραγωδία του περασμένου Οκτωβρίου και πολύ περισσότερο μετά: τόσο ακριβώς επειδή αυτή η πρωτοφανής τραγωδία κατέστη δυνατό να συμβεί, όσο και για τους τρόπους αντίδρασης που προκάλεσαν εξαιρετικά φορτισμένη σύγκρουση στη δημόσια συζήτηση στο Ισραήλ. Ομως, τώρα, η εικόνα φαίνεται να μεταβάλλεται – ή τουλάχιστον να έχει βελτιωθεί κάπως για τον ίδιο: το κλίμα γι’ αυτόν φαίνεται να αλλάζει θετικά. Και αν αυτό σταθεροποιηθεί, το ερώτημα θα είναι απλό: γιατί;