Ο θάνατος μας πάει πολύ

Βλέπω εδώ και μέρες διαδικτυακές αναρτήσεις με αφορμή την αποδημία του Μίμη Πλέσσα. Από συνεργάτες του και λοιπούς μουσικούς και τραγουδιστές έως ανθρώπους που, απλά, τους συντρόφευσαν τα τραγούδια τους. Και κάνω κάποιες παρατηρήσεις σχετικές με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την απώλεια ενός σημαντικού καλλιτέχνη, ειδικά από τον χώρο του τραγουδιού, αφού με το συγκεκριμένο είδος και τους εκπροσώπους του έχουμε μια πολύ έντονη σχέση που «ζυμώνεται» με παραδόσεις, μνήμες, ιδεολογικές αναφορές. Το πόσο αγαπάμε το τραγούδι μπορεί εύκολα να καταμετρηθεί από τα εισιτήρια που κόβονται κάθε χρόνο ή τους πελάτες σε συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, μουσικές σκηνές, μπουζούκια. Δεν πιστεύω ότι, συγκριτικά με τους πληθυσμούς, συμβαίνει κάτι ανάλογο σε χώρες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ. Εμείς «εδώ στον Νότο» αγαπάμε, χωρίζουμε, χαιρόμαστε, πονάμε, διαμαρτυρόμαστε, πίνουμε και τρώμε τραγουδώντας.