Πειρασμός

Ή, όπως το θέτουν κυνικοί, που θα λειτουργεί σαν μπαμπούλας για κάθε εκλογική κατηγορία που επιθυμεί να επαναπροσεγγίσει. Πάντως, η στρατηγική έχει ένα ντεφό: η κυβέρνηση κοντεύει πια στη μέση της δεύτερης θητείας της, κουβαλώντας αρκετές αρνητικές αξιολογήσεις. Και παίζει τόσο καιρό μόνη στο σύστημα του ενός κόμματος και κάτι που ενδέχεται η μαύρη τρύπα της αντιπολίτευσης να ρουφήξει και την ίδια. Αν οι ηγεσίες των αντιπάλων στ’ αριστερά της δεν αλλάξουν, τότε αυτοί που ψηφίζουν αποκλειστικά αντικυβερνητικά ίσως ψάξουν αλλού εκφραστή του αντισυστημισμού τους. Ισως ψάξουν οπουδήποτε πουλιέται ο δεξιός λαϊκισμός, δηλαδή, οδηγώντας έτσι την κυβέρνηση στην επιλογή της σύγκρισης με όσους βρίσκονται στα δεξιότερα άκρα – άλλωστε, έχει δείξει ότι δεν διστάζει να υιοθετήσει λατινοπουλική ατζέντα με προεκλογικά κίνητρα. Σε μια τέτοια περίπτωση, ελλοχεύουν δύο ρίσκα για τους κυβερνητικούς που θέλουν κάποιον για να αντιπαραβάλλονται. Πρώτον, να υποκύψουν στον πειρασμό να βοηθήσουν κι οι ίδιοι στην έλευση του περιθωρίου που σηκώνει το λάβαρο του ευπώλητου σοβινισμού στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Και δεύτερον, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από την παρδαλή εθνικοπατριωτική Δεξιά να φωτίσουν τα κοινά που εκείνη έχει με μερίδα της παράταξής τους.