Ο Μπιλ Κλίντον, εκτός από πρόεδρος, έπαιζε, ευκαιρίας δοθείσης, και καλό σαξόφωνο. Αυτό ουδόλως ενοχλούσε τους Αμερικάνους, όπως δεν τους ενοχλεί (απεναντίας) το ότι είναι παράδοση στις ΗΠΑ ο εκάστοτε πρόεδρος να κάνει συχνότατα χιούμορ, να είναι σαρκαστικά απομυθοποιητικός στις επίσημες ομιλίες του. Σκέψου όμως τι θα γινότανε εν Ελλάδι, αν για παράδειγμα ο Κώστας Σημίτης, ή ο Μητσοτάκης έπαιζαν δημοσία μπουζούκι. Ορυμαγδός. Μπορεί, δηλαδή, ένας πρόεδρος των ΗΠΑ να είναι χαλαρός και να καλλιεργεί παράλληλα την Τέχνη, αλλά όχι ένας πρωθυπουργός της (συγκριτικά) Ψωροκώσταινας. Διότι εμείς είμαστε σοβαροί, ατσαλάκωτοι, και οι πολιτικοί αρχηγοί, αν κάνουνε χιούμορ, ή παίζουν μουσική παρεξηγιούνται από τους σοβαροφανείς. Οπότε προτιμούν τον σίγουρο, ξύλινο λόγο (από βρασμένη οξιά).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή