Πολιτικές νοσταλγίες σε σκληρούς καιρούς

Το ότι το κομματικό μας σύστημα εμφανίζει «ασυμμετρία», όπως λέγεται, δεν σημαίνει ότι ο σχηματισμός ενός «εναλλακτικού πόλου» διακυβέρνησης θα προκύψει αυτομάτως ως αναγκαιότητα. Οπως έδειξε η διαδικασία εκλογής προέδρου του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει ήδη μια κοινωνική ζήτηση έτοιμη να επενδυθεί σε οτιδήποτε τής προσφέρεται. Ούτε η φθορά της κυβέρνησης προδικάζει ότι το ιδιότυπο πολιτικό τοπίο του κυρίαρχου κόμματος και των κατακερματισμένων αντιπολιτεύσεων θα τελειώσει στις επόμενες εκλογές. Οι πολίτες δεν ζουν υπό τη χρονική πίεση να αποφασίσουν ποιος θα κυβερνήσει ούτε έχουν λόγους να παθιάζονται πολιτικά όπως σε προηγούμενες φάσεις της Μεταπολίτευσης. Η αποστασιοποίηση, η αδιαφορία και η αποχή «από τα πολιτικά» είναι προφανείς και συνιστούν ένα αμμώδες κοινωνικοπολιτικό υπόστρωμα στο οποίο δύσκολα θεμελιώνονται βεβαιότητες, αντιθέτως ευδοκιμούν οι προβλέψεις ή οι μαντείες. Και οι γελοιότητες όμως, όπως αυτές που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και εδώ επίσης είναι πρώιμο να συμπεράνουμε το τέλος του. Τελειώνει όμως σίγουρα η υπόθεση ότι η διαμόρφωση ενός πόλου εξουσίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς μπορεί να προκύψει από τη συγκόλληση των κομματιών που κυκλοφορούν στη σημερινή πολιτική αγορά. Οι ίδιοι οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη Κυριακή γύρισαν την πλάτη σε αυτή την πρόταση κρίνοντας ορθώς ότι μόνο η εδραίωση του κόμματός τους στη δεύτερη θέση μπορεί να αποτελέσει αφετηρία αλλαγών.