Τον Δεκέμβριο του 1938, στα δέκα της χρόνια, επιβιβάστηκε με άλλα 500 εβραιόπουλα στα τρένα του Kindentransport, του σχήματος που είχε οργανώσει η βρετανική κυβέρνηση για να απομακρύνει τα παιδιά των Εβραίων από την ανατολική Ευρώπη και να τα αναθέτει σε ανάδοχες οικογένειες. Ηταν το νούμερο 152. Στο Λονδίνο έζησε με τέσσερις οικογένειες, ώσπου κατάφερε να ξανασμίξει με τους γονείς της που είχαν μπει στη χώρα με βίζα οικιακών βοηθών. Μια μέρα, ενώ ήταν ξαπλωμένη σε ένα στενό δωμάτιο στην κορυφή μιας απότομης σκάλας, άκουσε τη μητέρα της να της διαβάζει «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ»: τότε κατάλαβε ότι αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή της ήταν να γράφει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή