Πέρα από την 7η Οκτωβρίου

Από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά τα χτυπήματα εναντίον αμάχων με μέριμνα για την προβολή αυτών στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συμπυκνώνονται υπό τον τίτλο «Νέα τρομοκρατία». Διαφωνώ με τον όρο αυτό, κυρίως γιατί η τρομοκρατία έχει στον πυρήνα της τη χρήση της αταβιστικής βίας με στόχο την ανατροπή εδραιωμένων συστημάτων. Ασφαλώς και δεν προκρίνω την οποιαδήποτε συζήτηση περί νομιμοποίησης της βίας στον πυρήνα της πολιτικής. Η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία παρέχει τη δυνατότητα της προσμονής της αλλαγής μέσω της βούλησης της πλειοψηφίας, καταδικάζοντας τη βία. Η διαφωνία μου, λοιπόν, έγκειται στο ότι δεν βρίσκω την παραμικρή ικμάδα πολιτικής πράξης, έστω και στο ακροτελεύτιο φάσμα της ριζοσπαστικοποιημένης βαρβαρότητας, στο να ρίχνεις ένα αεροσκάφος πάνω στον χώρο εργασίας χιλιάδων ανθρώπων, ή να σκοτώνεις παιδιά που παίζουν στον κήπο τους αμέριμνα. Τέτοιου είδους πράξεις ανήκουν στον πυρήνα της Ποινικής Δικονομίας και οι φορείς της είναι άτομα ψυχικώς διαταραγμένα με ακραίο ναρκισσιστικό σύνδρομο. Η 7η Οκτωβρίου εμπίπτει στο πλαίσιο των μαζικών ειδεχθών εγκλημάτων από ψυχικώς διαταραγμένα άτομα. Στυγνοί δολοφόνοι εισήλθαν σε σπίτια και γειτονιές και σκότωναν άμαχους όλων των ηλικιών, ενώ κάποιοι εξ αυτών ικανοποίησαν το σκοτεινό ορμέμφυτο βιάζοντας γυναίκες και περιφέροντας αυτές ως λάφυρα στους δρόμους της Γάζας. Η οποιαδήποτε προσπάθεια να αποδοθεί σε κινήσεις αυτού του χαρακτήρα πολιτικό κίνητρο αδικεί το μεγάλο διάστημα που έχουμε διανύσει ως ανθρωπότητα, από την εποχή του Διαφωτισμού και μετά.