«Η πανδημία ενίσχυσε ςτην αντικοινωνικότητα»

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στο θέμα της ενδοσχολικής βίας είναι κομβικός. Οχι μόνο γιατί, μαζί με την οικογένεια, έχει επιφορτιστεί με την εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση αλλά και γιατί εκείνος είναι που, συνηθέστατα, γίνεται μάρτυρας περιστατικών, και είναι ο πρώτος που καλείται να τα διαχειριστεί. Για να φτάσει κανείς στη λύση, πρέπει να μελετήσει τις αιτίες του φαινομένου. «Εχει αλλάξει πάρα πολύ η συμπεριφορά των παιδιών μετά τον εγκλεισμό λόγω COVID» λέει η Ροδοθέα Κάρφη, διευθύντρια ΕΠΑΛ Καρπενησίου. «Εκείνη η περίοδος έπαιξε ρόλο σε όλους μας. Σε άλλους έβγαλε αγάπη για τη ζωή, σε άλλους αντικοινωνικότητα – το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά. Τα χρόνια του εγκλεισμού είναι ένα σημείο τομής για την εκπαίδευση. Σημαντική είναι επίσης και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Υπάρχει κοινωνική ένταση και φτώχεια – και δεν εννοώ μόνο οικονομική αλλά και πνευματική. Οι παππούδες μας τραγουδούσαν Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σεφέρη. Τώρα δεν παρέχουμε καμία πνευματική αναζήτηση, κανέναν πολιτισμό στα παιδιά μας. Τα τρέχουμε μεν σε δραστηριότητες (μουσική, θέατρο, μπαλέτο, σπορ κ.λπ.) αλλά χωρίς υπόβαθρο, χωρίς μια συναισθηματική βάση να αγγίζουν τα πράγματα. Από την άλλη, είναι τεράστια η ευθύνη του εκπαιδευτικού συστήματος στο τι παρέχει στα παιδιά. Απάντηση στη βία είναι η τέχνη, η εκδρομή, ο πολιτισμός, ο διάλογος, η καθοδήγηση».