Ηταν ηγεμών από τη Δυτική Λιβύη κι είχε πάει ταξίδι στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια. Ηταν καλοντυμένος, αγόραζε βιβλία, μιλούσε λίγο – αφήνοντας μια φήμη που τον συνόδευε, ότι ήταν σπουδαίος άνθρωπος, βαθύς, ένας σοφός, να προηγείται. Αλλά… «Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε. / Ενας τυχαίος, αστείος άνθρωπος. / Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Ελληνας, / έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Ελληνας να φέρεται· / κι έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν / χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι / μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά, / κι οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό, / ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι. […]» Τελικά, το κράξιμο το γλίτωσε – αλλά με πολλή προσποίηση, με πολύ ζόρι. Και γι’ αυτόν δεν ήταν καθόλου ωραίο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή