Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν σαφές ότι δεν είχε ιδέα από πολιτική. Τίποτα. Νάδα. Ο πολιτικός του λόγος ήταν ένα συνονθύλευμα από σαράντα, και πολύ λέω, λέξεις-κλισέ («ολιγάρχες», «διαφάνεια» και τέτοια), κάποια επιφωνήματα και παραγγέλματα προπονητή ερασιτεχνικής ομάδας (τύπου «πάμε», «τώρα», «να είστε έτοιμοι»). Υποσχέθηκε να μάθει και δεν αμφιβάλλω ότι ήταν ειλικρινής στην υπόσχεσή του. Η πολιτική σκέψη όμως είναι κάτι που δεν γίνεται να διδαχθείς στα 35 σου. Είναι ένας τρόπος «κουρδίσματος» του μυαλού (για να μην πω «εργοστασιακή ρύθμιση») που απαιτεί χρόνο, εκπαίδευση, συνάφεια με το αντικείμενο παιδιόθεν (και αυτό δεν σημαίνει να γράφεις έξω από το παιδικό σου δωμάτιο «πρωθυπουργός» όπως μάθαμε ότι έκανε ο Στέφανος), συνεχή ενασχόληση, γνώσεις, αντανακλαστικά, μην πω και ένα είδος ταλέντου. Και σαν τον Κασσελάκη είναι πολλοί νέοι αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι. Μάλλον οι περισσότεροι. Ειδικά στην εποχή μας που θεωρείται πολιτική αρετή η διαμαρτυρία και ο ακτιβισμός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή