Στο ακρωτήρι της κρυφής ελπίδας (εκδ. Αρμός, Δεκ. 2023) επιγράφεται η τελευταία ποιητική συλλογή του Ελευθέριου Ξάνθου («κατά κόσμον» Ελευθέριου Τζιόλα). Πρόκειται, θεωρώ, για μια άγρυπνη αναζήτηση των στοιχείων ταυτότητας που συνδέουν τον ποιητή με τη φυσιογνωμία του ελληνικού χώρου και πολιτισμού, μια καταβύθιση στην ιστορική μνήμη των συλλογικών αγώνων του λαού για φως αλλά και των προδομένων οραμάτων του για κοινωνική δικαιοσύνη. Ο ποιητής ψηλαφεί το ιστορικό τραύμα μέσα από το νοσταλγικό και μαζί επώδυνο ταξίδι του στο τοπίο της μνήμης, μνήμης αξεδιάλυτα δεμένης, τις περισσότερες φορές, με την ελληνική φύση. Η αναζήτηση αυτή, ωστόσο, ορατά επηρεασμένη από τη σολωμική σύλληψη της φύσης, δεν συστήνεται μόνο με όρους τοπιογραφικού (αυτο)προσδιορισμού αλλά και με όρους μιας συνεχούς υπαρξιακής και αναστοχαστικής σχέσης με το ιστορικό παρελθόν που «ηχεί μέσα από κρίκους χιλιάδων χρόνων» («Αναζήτηση») και μέσα από τις παιδικές και νεανικές μνήμες («Οταν ερχόταν η βροχή»).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή