Οι μακριές ουρές της παγκοσμιοποίησης

Ο Τζων Απντάικ (1932-2009) υπήρξε μια εμβληματική φιγούρα των σύγχρονων αμερικανικών, και όχι μόνο, γραμμάτων. Ανέκαθεν με εντυπωσίαζε η ικανότητά του να ξεκινά από το καθημερινό ή ακόμα και το ευτελές για να φιλοτεχνήσει επαγωγικά την ευρύτερη εικόνα. Ειδικά το καλομεταφρασμένο, όπως και τα προηγούμενα, τρίτο βιβλίο της σειράς, «Ο Λαγός έχει λεφτά» (που απέσπασε, όπως και το επόμενο – «Ο Λαγός αναπαύεται» –, το Βραβείο Πούλιτζερ, επιπροσθέτως δε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και το Βραβείο του Κύκλου Κριτικών) υπήρξε με τον τρόπο του μια διακήρυξη αρχών της αγγλοσαξονικής μυθοπλαστικής μεθοδολογίας: πίστη στον εμπειρισμό, εξαντλητική έρευνα, αναπαραστατικότητα, βούτηγμα στη λεπτομέρεια και φιλοτέχνηση ζωών πολύ μακριά από αυτές ενός προνομιούχου διανοούμενου/γραφιά. Γιατί πόσο εύκολο είναι να γράφεις λ.χ. για τη ζωή ενός μηχανικού σε συνεργείο αυτοκινήτων, ή ενός τυπογράφου, με όλες της λεπτομέρειες και την ορολογία που συνοδεύουν το επάγγελμά και την καθημερινότητά τους;