Δήθεν υπερπατριώτες

Το βράδυ της περιπέτειας των Ιμίων, το 1996, παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια συνέντευξη του Θόδωρου Πάγκαλου, ενώ στο Αιγαίο κλιμακωνόταν μια πολεμική κρίση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πόλεμο. Οταν τελείωσε η συνέντευξη, σχεδόν μεσάνυχτα (ή περασμένα μεσάνυχτα, δεν θυμάμαι ακριβώς), κατέβηκα στο περίπτερο. Στο ασανσέρ, συνάντησα έναν γείτονά μου, ο οποίος, έμπλεος πατριωτικού πάθους, μου είπε ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία. Του εξήγησα ότι θα ήταν κουταμάρα μια σύρραξη, αλλά δεν με άκουγε. Κατά σύμπτωση, το άλλο πρωί τον ξανασυνάντησα. Είχε ήδη συντριβεί το ελληνικό ελικόπτερο με αποτέλεσμα τον θάνατο των τριών αξιωματικών που ήταν στο πλήρωμα. Με έκπληξη, άκουσα τον γείτονα που ήθελε να γίνει πόλεμος να ρωτά εμένα, τον δημοσιογράφο, που ξέρει πολλούς, αν έχω κάνα γνωστό, κανένα βύσμα, να μετατεθεί ο εγγονός του που έκανε θητεία στα νησιά.