Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μια ομάδα ινδών μαρξιστών ιστορικών, προσπαθώντας να κατανοήσουν τις αντιφάσεις της ινδικής κοινωνίας και την ανεπάρκεια του επίσημου αφηγήματος που ακολούθησε το τέλος της αποικιοκρατίας, στράφηκαν στον Αντόνιο Γκράμσι και σε μια έννοια στην οποία δεν είχε δοθεί τόση σημασία μέχρι τότε, αυτή των υποτελών τάξεων και ομάδων. Σε αυτή τη βάση ξαναγράφουν την ιστορία της σύγχρονης Ινδίας μιλώντας για μια συνθήκη απουσίας ηγεμονίας. Υπογράμμισαν παράλληλα ότι η κυρίαρχη ιστοριογραφία επέτεινε την περιθωριοποίηση των υποτελών και των αγώνων τους, καθιστώντας αναγκαία μια ιστορία ικανή να αποτυπώσει την οπτική των υποτελών και των αντιστάσεων και τη δική τους ικανότητα μετασχηματιστικής δράσης. Αυτή η συλλογική προσπάθεια, με ηγετική μορφή τον Ρανατζίτ Γκούχα, θα αποτυπωθεί σε μια σειρά συλλογικών τόμων υπό τον γενικό τίτλο «Subaltern Studies» (Σπουδές των υποτελών) που έγιναν από τις πιο καθοριστικές συνεισφορές στις μετα-αποικιακές σπουδές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή