Ξενοδοχεία

Ανοιξα τα μάτια μου και δεν ήξερα πού βρίσκομαι. Λογικό. Είχα πετάξει πάνω από την Τουρκία, την Κασπία, το Ουζμπεκιστάν, βορείως των Ιμαλαΐων, και είχα προσγειωθεί στις ανατολικές ακτές της Κίνας. Στη Σαγκάη. Τέτοιο ταξίδι κάποτε θα σου έπαιρνε μήνες. Το βιολογικό ρολόι μου είχε ξεκουρδιστεί, ένδεκα ώρες πτήση, πέντε ώρες διαφορά, μεσημέρι απογειώθηκα, χαράματα έφτασα, χαράματα ποιας μέρας ακριβώς; Είχα αποκοιμηθεί προτού καν ακουμπήσω το κεφάλι στο μαξιλάρι, υπνοβατούσα στην πραγματικότητα από όταν πήρα από τη ρεσεψιόν το «κλειδί», την κάρτα του δωματίου – κουράγιο να βουρτσίσω δόντια; Να βγάλω φακούς επαφής; Θα αστειεύεστε – σχεδόν ντυμένος σωριάστηκα στο στρώμα. Ξύπνησα από τον ήλιο που αντανακλούσε στον απέναντι ουρανοξύστη. Το φως του είχε κάτι το μεταλλικό. Σε θάμπωνε χωρίς να σε ζεσταίνει.