Δεν μπορούν «πλέον» να μιλήσουν

Η άνοδος της Ακροδεξιάς, λέει ο γάλλος φιλόσοφος στο «L’Obs», αποδίδεται συχνά σε μια προσπάθεια εκδίκησης απέναντι στη «διανοητική ηγεμονία της Αριστεράς», κάτι που αποτελεί μύθο, αφού η ηγεμονία αυτή αφορά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Για να αποδείξουν αυτή την ανύπαρκτη ηγεμονία, πολλά μέσα ενημέρωσης δίνουν έμφαση στις ιδέες της Αριστεράς, διαστρεβλώνοντάς τες. Επιτίθενται έτσι εμμονικά στον αντιρατσισμό, τον αντιαποικιοκρατισμό, τον βεγκανισμό, τη ριζοσπαστική οικολογία, συνοδεύοντας πάντα τις επιθέσεις τους με ένα «Δεν μπορούμε πλέον να πούμε τίποτα». Τι εννοούν με αυτό το «πλέον»; Ποια μυθική εποχή νοσταλγούν; Τις ημέρες πριν από το 1968, πριν από τη δεκαετία του 1980, πριν από την κυριαρχία της αντιρατσιστικής Αριστεράς, την εποχή που δεν ήταν υποχρεωμένοι να ακούνε τους άλλους, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τις σεξουαλικές μειονότητες;