Ο ψόγος ως έπαινος

Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ θέλουμε να επαινέσουμε ή ακόμη και να υπερβάλλουμε σε εγκώμια, σε σχέση με τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, στην πραγματικότητα τον υποτιμούμε και τον μειώνουμε. Δεν αποκλείεται βέβαια μέσα σ’ αυτό το καθεστώς της γενικευμένης παραχάραξης των λέξεων και της επικοινωνιακής ασυναρτησίας, όπου ζούμε, ο άνθρωπος που υφίσταται την υποτίμηση και την προσβολή, να τις προσλαμβάνει, τελικά ως έπαινο, αφού ως έπαινο τις λογαριάζουν και όλοι οι άλλοι, ή όσοι τουλάχιστον θα τον ενδιέφερε να πληροφορηθεί τη γνώμη τους. Να προχωρήσουμε, όμως, αμέσως στο «θέμα» μας που αφορά την πρόσφατα αποδημήσασα πολιτικό Βάσω Παπανδρέου και τον, μετά πολλών επαίνων, χαρακτηρισμό της ως «σιδηράς κυρίας», που της είχε απονεμηθεί όσο ζούσε, αλλά και μετά τον θάνατό της. Χωρίς βέβαια να έχουμε διαβάσει από πλευράς της για τον χαρακτηρισμό αυτό μια ένστασή της του τύπου «χρειάστηκε να σφίξω την καρδιά μου προκειμένου να γίνω σιδηρά κυρία γιατί έκρινα πως με τον τρόπο αυτό θα ήμουν πιο αποτελεσματική στον χώρο της πολιτικής».