Αυτοκαταστροφή στον βωμό της αιώνιας ομορφιάς

Το πιο παράξενο στοιχείο της ταινίας «Το ελιξίριο της νιότης» (The substance, Αγγλία / Γαλλία, 2024) είναι ότι καταφέρνει να προκαλέσει… αποστροφή αλλά συγχρόνως τροφή για σκέψη. Επίσης, ενώ είναι μια ταινία που σίγουρα θα κάνει κάποιους να θέλουν να στρέψουν τη ματιά τους αλλού, μπορεί να γίνει εθιστική, χάρη στο περιεχόμενό της που είναι η ματαιότητα της ομορφιάς, η ανάγκη για «αιώνια» νιότη και η μόνιμη αντιπαλότητα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν την κεντρική ηρωίδα της ιστορίας την οποία υποδύεται η Ντέμι Μουρ. Σε μια αρκετά αλλόκοτη στροφή καριέρας, η αμερικανίδα ηθοποιός υποδύεται μια κάποιας ηλικίας σταρ της τηλεόρασης η οποία βλέποντας ότι η μπογιά της πλέον δεν περνά και ότι σύντομα θα βρεθεί στα αζήτητα, αποφασίζει να ρισκάρει τα πάντα δοκιμάζοντας ένα μυστηριώδες ελιξίριο που προσθέτει νιότη. Και βέβαια, θα κάνει το λάθος να μην υπακούσει στους περιορισμούς που της αναγγέλλει η φωνή του «αόρατου» καθοδηγητή (δεν τον βλέπουμε ποτέ). Βασικός κανόνας της χρήσης της ουσίας είναι ότι για επτά ημέρες η γυναίκα θα έχει τη δική της μορφή αλλά πολύ πιο νέα ενώ για τις επόμενες επτά μια άλλη νεότερη γυναίκα (Μάργκαρετ Κουόλεϊ) θα βρίσκεται στη θέση της. Και το πράγμα θα πηγαίνει έτσι. Ομως όχι. Βλέποντας ότι η νεότερη κοπέλα (που στην ουσία είναι η ίδια) έχει ανοδική πορεία στον τηλεοπτικό χώρο, η πρώην σταρ τη ζηλεύει και κάνει ό,τι μπορεί για να την εμποδίσει παραβαίνοντας τους όρους χρήσης του ελιξιρίου. Ο έλεγχος χάνεται και η αυτοκαταστροφή είναι ο μόνος προορισμός μέσα από την άγρια αντιπαλότητα μιας γυναίκας με τον ίδιο της ουσιαστικά τον εαυτό και στον βωμό της αιώνιας ομορφιάς. Αυτή η εντελώς ασυνήθιστη συνθήκη δίνει τις όποιες φιλοσοφικές προεκτάσεις της ταινίας που είναι η τελευταία δημιουργία της γαλλίδας σκηνοθέτριας Κοραλί Φαρζό, γνωστής από το b movie «Εκδίκηση» (2017) στο οποίο παρακολουθούμε την υπερβολική σε όλα προσπάθεια μιας γυναίκας να πάρει την εκδίκησή της από εκείνους που παραλίγο να τη σκοτώσουν. Ομως η ματαιότητα της δημοσιότητας, το εφήμερο της φήμης, η ανεξήγητη μανία για μόνιμη νιότη, ακόμα και η υπόγεια κριτική για τη χρήση ουσιών που μόνον κινδύνους κρύβουν· όλα αυτά τα φιλοσοφικά ζητήματα, ακυρώνονται μέσα από μια σκηνοθετική ματιά που αναζητεί με επιμονή το ακραίο και το πέρα για πέρα αποκρουστικό, σε σημείο που τελικά η εικόνα της ταινίας όχι μόνο αγγίζει αλλά ξεπερνά τη γελοιότητα.