Ο δε νυν Πρωθυπουργός δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα φειδωλός ούτε στους επαίνους για τον καραμανλισμό, ούτε στις απόπειρες να προσαρμόσει τις αρχές που τον συνθέτουν στις ανάγκες του δικού του κυβερνητικού αφηγήματος. Από την πρώτη κιόλας χρονιά της θητείας του στο Μαξίμου – όταν χρησιμοποιούσε ακομπλεξάριστα σύμβολα που συγκινούν τους κεντροαριστερούς – μνημόνευε τον Καραμανλή ο οποίος «πρόσφερε το αντίβαρο του ισχυρού πολίτη» προκειμένου να συνδεθεί περισσότερο με την κομματική του βάση. Και φέτος τον Ιούνιο, όμως, κάλεσε το υπουργικό του συμβούλιο να μελετήσει μια αδημοσίευτη συνέντευξή του στον Βασίλη Βασιλικό στην οποία είχε δηλώσει «υπήρξα πάντα προοδευτικός, ανεπηρέαστος από δογματισμούς και προκαταλήψεις. Δεν είμαι ούτε δεξιός, δεν είμαι ούτε κεντρώος, δεν είμαι ούτε αριστερός, ώστε κάθε φορά να μπορώ να επιλέγω τη λύση που συμφέρει τον τόπο μου». Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κανείς στον νεοκαραμανλικό και το μητσοτακικό στυλ για να προσέξει τις διαφορές τις οποίες έχουν οι ορισμοί της παρακαταθήκης του «εθνάρχη» που δίνουν οι δύο άνδρες. Ωστόσο, οι αποκλίνουσες αναγνώσεις τους τονίζουν πως ο καθένας ερμηνεύει το τοτέμ της Κεντροδεξιάς με τρόπο που ταιριάζει στις δικές του πολιτικές βεβαιότητες. Υπάρχει, με άλλα λόγια, ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής για όλα τα γούστα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή