Χίμαιρες

Είμαι παιδί παιδιού της Κατοχής. Που σημαίνει ότι μεγάλωσα με κατοχικές ιστορίες. Συμπεριλαμβανομένης και της απειλής ότι, αν δεν φάω όλο μου το φαγητό, θα ξαναγίνει Κατοχή και δεν θα έχω τίποτα να φάω, θα τρέφομαι με λαχανίδες και, στην καλύτερη, καμιά μπομπότα που ανάθεμα κι αν, τότε, ήξερα τι είναι. Και θυμάμαι να καταπίνω το φαγητό μου αναρωτώμενη πώς είναι δυνατόν η παγκόσμια ειρήνη να εξαρτάται από τον ουρανίσκο μου. Επίσης, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, η Κάνδανος δεν είναι για μένα απλώς τοπωνύμια. Είναι τόποι μαρτυρίου και αυτοθυσίας, σκηνικά του απόλυτου κακού, βαθιές πληγές στο σώμα της Ιστορίας μας. Χρειάστηκε καιρός για να μπορέσω να διαβάσω μέχρι τέλους διηγήσεις για τις θηριωδίες των Γερμανών, για τον σαδισμό των στρατιωτών απέναντι στα πεινασμένα και εξαθλιωμένα παιδιά των πόλεων, ακόμη και πριν από λίγες μέρες που είδα την πολύ καλή ταινία «Καλάβρυτα 1943», το στομάχι μου δέθηκε κόμπος.