Μέναμε Ευρώπη κάποτε

Μη συγκρίνεις με τότε, το 2017 στο Δίστομο. Τότε ήταν εκεί ο Μανώλης Γλέζος.  Ο οποίος Μανώλης Γλέζος, αφού είπε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει στην μπάντα και να πάψει να φωνασκεί, στη συνέχεια πήρε τον εμβρόντητο Γερμανό πρέσβη και τον οδήγησε στο ηρώο να καταθέσει εν ηρεμία το στεφάνι της χώρας του για τα θύματα των ναζί. Σήμερα, το ίδιο παιχνίδι, εκείνο που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τότε η Κωνσταντοπούλου, το ξαναστήνουν οι δυο ανώτατοι θεσμικοί μας άρχοντες, και δεν βρίσκεται ένας Γλέζος να τους πει, κάντε στην μπάντα, κι εκείνοι να κάνουν. Δεν θα πω όλη την ιστορία γιατί την ξέρετε, μας την ξαναείπαν και οι ρασοφόροι στην Κάντανο που μετά (ή με γνώμονα;) το πρόσφατο θεσμικό event υποδέχτηκαν τον πρόεδρο της Γερμανίας με αποδοκιμασίες και αγγλόφωνα πλακάτ τύπου Go back madame Merkel. Μέναμε Ευρώπη, κάποτε. Σήμερα, ορισμένοι από μας, παίζουν τα παιχνίδια τους στο όνομά μας. Τα οποία παιχνίδια, κάτι μου λέει, ότι δεν είναι και τόσο εθνικά όσο θέλουν να δείχνουν. Υπάρχουν και διεθνή δικαστήρια ή διπλωματικές οδοί για θέματα όπως οι πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν γίνεται να τα ανασύρεις μεταξύ χειλέων και κύλικος αφρώδους οίνου. Είναι πολλά που μπορεί να προκαλέσει μια άστοχη πρόποση εκτός από σπασμένα γυαλιά και λεκέδες στο πέτο του απέναντι.