Είναι η δεύτερη «συνάντησή» τους στην επικράτεια της βιβλιοκρισίας – και ειδικότερα του «Βιβλιοδρομίου» – και, ως έναν βαθμό, λειτουργεί ως συμπύκνωση της σχέσης τους. Ο πολιτικός Βενιζέλος διαβάζει πίσω από τις γραμμές τον έμμετρο λόγο του ποιητή Βέλτσου που αναπόφευκτα γίνεται πολιτικός. Όχι μόνο επειδή το προσωπικό τραύμα αποκτά γενική ισχύ, αλλά και επειδή το μεταμοντέρνο εισχωρεί ως το βαθύτερο υπόστρωμα της διαχρονίας. Το δημόσιο πρόσωπο με τις πολλές ιδιότητες συνεχίζει έτσι έναν διάλογο με τον «αναχωρητή» της επικοινωνιολογίας, ο οποίος ξεκινάει από παλιά και με κοινές αναφορές: την alma mater της Νομικής Θεσσαλονίκης, τη μυθολογία της πόλης όπου γεννήθηκαν, την ειρωνεία ως εκφραστικό μέσο και ποιότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή