Εχθροί πάντα και παντού

Οι σχολιαστές σε όλη την Ευρώπη που γράφουν για τις αμερικανικές εκλογές τονίζουν κυρίως τη βαθιά διαίρεση που υπάρχει στις ΗΠΑ, προεξοφλώντας πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αυτή θα ενταθεί. Η παρατήρηση αυτή ομολογώ πως με οδήγησε σε ένα μάλλον μελαγχολικό συμπέρασμα για την αδυναμία της ίδιας της πολιτικής – όχι, δεν πιστεύω ότι ζούμε το τέλος της, πιστεύω όμως ότι οι δυτικές μας δημοκρατίες οδηγούνται σε ένα παράξενο αδιέξοδο. Ή σε μια χώρα (έστω και τεράστια όπως οι ΗΠΑ) θα κυριαρχεί μια ακραία πόλωση που καταργεί τις συναινέσεις (και κατ’ επέκταση τις λύσεις) ή το όποιο πολιτικό σύστημα θα βουλιάζει στα αδιέξοδα που προκαλεί η έλλειψη συμμετοχής του κόσμου, γεγονός που επιτρέπει την επανεμφάνιση πολλών και διάφορων «τεράτων». Στις ΗΠΑ, από τα λίγα που καταλαβαίνω, επικρατούν και τα δύο. Η έλλειψη μαζικής συμμετοχής στις κάλπες θέριεψε το φαινόμενο Τραμπ. Και η πόλωση οδηγεί τις ΗΠΑ σε ένα είδος αδιεξόδου, καθώς η ένταση δεν εκτονώνεται με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, αλλά συνεχίζεται διαρκώς: δεν υπάρχουν αντίπαλοι αλλά εχθροί και υπάρχουν παντού – στη Γερουσία, στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, στις Πολιτείες, στη δημόσια διοίκηση κ.λπ.