Ενα από τα ενδιαφέροντα ερωτήματα που απασχόλησαν τους νικητές μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πώς κατάφεραν οι Γερμανοί να πολεμούν τόσο αποτελεσματικά μέχρι το τέλος, ενώ καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε ελπίδα. Βεβαίως, η πλήρης απάντηση είναι σύνθετη: πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Ομως, σε τεχνικό επίπεδο, οι αμερικανοί στρατιωτικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, σε μεγάλο βαθμό, η συνοχή των γερμανικών μονάδων, ακόμη και αποδεκατισμένων, οφειλόταν στον ισχυρό κορμό του σώματος των υπαξιωματικών. Στον γερμανικό στρατό της εποχής, με την πρωσική παράδοσή του, οι υπαξιωματικοί ποτέ δεν γίνονταν αξιωματικοί, εν αντιθέσει με τον αμερικανικό στρατό και τη δημοκρατική παράδοσή του, στον οποίο οι προαγωγές των ικανών υπαξιωματικών σε αξιωματικούς ήταν το καθεστώς. Η πείρα των υπαξιωματικών ήταν ο σκελετός των γερμανικών μονάδων και η αιτία της αξιοσημείωτης συνοχής τους.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ