Η εικόνα της εκλογής συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε – στην καλύτερη εκδοχή της – με τα πεπραγμένα των παρατάξεων στις φοιτητικές εκλογές. Κάθε μεριά έδινε το δικό της αποτέλεσμα, εξαπολύοντας τα βέλη της στην αντίπαλη και πανηγυρίζοντας τις δικές της επιδόσεις. Είναι εικόνα αυτή κόμματος που ακόμη έχει τη θεσμική δύναμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρέπει να ελέγχει την κυβέρνηση; Σε καμία περίπτωση. Τι μπορεί όμως να γίνει τώρα, θα αναρωτιόταν και ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης; Να κρατηθούν έστω και την εσχάτη στιγμή όλες οι πλευρές στο ύψος των περιστάσεων. Και να κάνουν ένα συνέδριο χωρίς περιπέτειες, επεισόδια, εντάσεις και αδιέξοδες συγκρούσεις.

Το αντίθετο θα είναι μια ακόμη βολή στη μειωμένη αξιοπιστία και στο κύρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια περαιτέρω αιτία για την αποστροφή του κόσμου στα πολιτικά πεπραγμένα. Ολος ο τελευταίος χρόνος έχει διανυθεί για την Κουμουνδούρου σε εσωστρέφεια, εμφύλιο, αστεία και γκροτέσκα επεισόδια. Και μια εικόνα που απέχει πολύ από το να περιγραφεί ως κόμμα του δημοκρατικού τόξου με θεσμική και πολιτική σοβαρότητα και ωριμότητα.

Με κορύφωση τη μομφή στον κ. Κασσελάκη και το επικείμενο συνέδριο, πολλαπλασιαστικά η εικόνα αυτή ακουμπάει πια και τον κυνισμό και την πιο θλιβερή εκδοχή εσωκομματικής αντιπαράθεσης. Είναι αργά για κάποιους για να αντιστραφεί η εικόνα αυτή, όμως οι πιο σώφρονες φωνές θα πρέπει έστω τώρα να κυριαρχήσουν και να επικρατήσει μια τροχιά επιστροφής στην κανονικότητα.