Ο κόσμος κόντυνε

Ηταν τέτοιες μέρες πριν από δεκαέξι χρόνια. Την παραμονή των εκλογών στις ΗΠΑ, φύγαμε αργά το βράδυ από την εφημερίδα, πήγαμε στο σπίτι για ένα μπάνιο και ξαναγυρίσαμε, ακόμη και όσοι δεν ήμασταν απαραίτητοι, πολύ πριν ξημερώσει. Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ήταν βέβαιη και θέλαμε να ζήσουμε όσο πιο κοντά στην «πηγή» το μεγάλο γεγονός. Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Που ήδη είχε γίνει ποπ σταρ. Ενα είδωλο της μαζικής κουλτούρας που συμβόλιζε πολύ περισσότερα απ’ αυτό καθαυτό το αξίωμά του. Σαν να τον χειροκροτούσαν από κάτω ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η Ρόζα Παρκς (η μοδίστρα που διώχθηκε διότι, το 1955, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε κάποιον λευκό), η Ρούμπι Μπρίτζις (το πρώτο κοριτσάκι που πήγε σε σχολείο για λευκούς, όπου την υποδέχθηκαν με ένα μικρό φέρετρο μέσα στο οποίο υπήρχε μια μαύρη κούκλα), σαν να ζωντάνεψαν η «Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» και το «Πορφυρό χρώμα». Εμοιαζε με μια νίκη όχι μόνο των Δημοκρατικών αλλά της Ιστορίας, κάτι σαν νεύμα για να προχωρήσουμε μπροστά σε έναν καινούργιο κόσμο χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις.