Βραχμανικό αδιέξοδο ή πρόκληση ανανέωσης;

Ο τελευταίος χρόνος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ταραχώδης και υπάρχει ο κίνδυνος – με δική του και μόνο υπαιτιότητα – να εξαερώσει το εναπομείναν ηθικό, πολιτικό και προγραμματικό του κεφάλαιο. Η απώλεια δημοκρατικής ευθυγράμμισης της συλλογικής ηγεσίας με την οργανωμένη βάση είχε επισυμβεί πολύ πριν από την έλευση του Στέφανου Κασσελάκη και την ανάληψη της προεδρίας του. Ο Αλέξης Τσίπρας πρώτος είχε επισημάνει την αναντιστοιχία «δυσλειτουργικού» πολιτικού ΣΥΡΙΖΑ και υγιούς κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης διαισθανόταν το έλλειμμα ανάλυσης της δυναμικής των διαιρετικών τομών από το 2015 και μετά. Δυστυχώς όμως, τόσο ο ίδιος, όσο και το στενό περιβάλλον, επιδίωξαν με απλοϊκό τρόπο να την αντιμετωπίσουν. Ετσι η βραχμανική κάστα στελεχών, ολίγον επηρμένη από τα χρόνια του μνημονιακού κυβερνητισμού της, δεν κατανόησε επαρκώς την κύρια και σημαντικότερη ιστορική της παρακαταθήκη το 2012 – 2019. Δεν πίστεψε ότι η ίδια ήταν αυτή που: Κατάφερε και έστρεψε την πλειοψηφία της ενεργού λαϊκότητας στα προνομιακά μονοπάτια μιας προοδευτικής, θολής αντισυστημικής θεώρησης των πραγμάτων. Εφραξε την άνοδο της Ακροδεξιάς στη χώρα. Εξασφάλισε το 2019 το κρίσιμο ποσοστό του 31,5% κρατώντας ζωντανή την προοπτική μιας προοδευτικής κοινωνικής συμμαχίας. Η συμμαχία όμως αυτή, προϋπέθετε φρέσκια ηγετική ομάδα, νέο οργανωτικό μοντέλο, καλή ανάλυση της κατάστασης, συνεκτικό πολιτικό σχέδιο, ενεργοποίηση θεσμικών και κοινωνικών αντιστάσεων, προγραμματική οξυδέρκεια. Αυτά δεν έγιναν ποτέ. Ο Στέφανος Κασσελάκης μετά απ’ αυτά τα ελλείμματα, κατέστη de facto η κορυφαία ηγετική λύση της καταπιεσμένης οργανωμένης βάσης που ένιωθε ότι η «επηρμένη» συλλογική ηγεσία της δεν την αφουγκραζόταν. Αλλά και του «κοινωνικού» ΣΥΡΙΖΑ που δεν έβρισκε διόδους δημιουργικής επίδρασης.