Παράλογο αλλά πραγματικό

Εδώ και καιρό στη θεατρική σκηνή του Λονδίνου κυριαρχεί το μιούζικαλ «Χάμιλτον». Αναφέρεται στη ζωή ενός από τους θρυλικούς πατέρες – φεντεραλιστές της αμερικανικής δημοκρατίας, Αλεξάντερ Χάμιλτον. Σε μια σκηνή ο Χάμιλτον ακούγεται να καταδικάζει την «τυραννία της πλειοψηφίας» που εάν δεν εξισορροπηθεί με θεσμικά αντίβαρα (τα περίφημα checks and balances) τότε θα κλονισθεί καίρια η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και την πολιτική. Και εάν πληγεί η εμπιστοσύνη, τότε η κοινωνική συνοχή καταρρέει, η πόλωση, διχασμός, το μίσος, η εμφύλια καχυποψία στα όρια του πολέμου κυριαρχούν. Η Αμερική έφθασε σ’ αυτό το επικίνδυνο σημείο χωρίς γι’ αυτό να ευθύνεται κατ’ ανάγκη η «τυραννία της πλειοψηφίας». Είναι σήμερα και θα συνεχίσει να είναι, ανεξάρτητα από το ποιος τελικά θα είναι ο νέος πρόεδρος, Τραμπ ή Χάρις, μια κοινωνία σε σύγκρουση με τον εαυτό της όπου το μισό 50% του πληθυσμού μισεί βαθύτατα το άλλο 50%. Και όπως γράφει ο «Economist» που κυκλοφορεί, τα τελευταία 60 χρόνια έχει καταρρεύσει πλήρως η εμπιστοσύνη στην κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο «Economist» εντάσσει δε την αμερικανική εφιαλτική δυστοπία μέσα σε μια γενικότερη παγκόσμια τάση που αποκαλεί «αρνητικό κομματισμό» (negative partisanship) ή αντι-πολιτική (anti-politics), φαινόμενο «που κατατρώγει τις σάρκες της Δύσης». Γενικότερα δηλαδή σε Αμερική και Ευρώπη υπάρχει ανατριχιαστική πόλωση με κύρια έμφαση στην αντι-πολιτική – την τάση δηλαδή των κοινωνιών να ψηφίζουν όχι τόσο υπέρ του κόμματος με τις θέσεις του οποίου συμφωνούν αλλά εναντίον του κόμματος με το οποίο διαφωνούν και βλέπουν ως εχθρό. Μισούν.