Γιώργο, χάσαμε

Θα την ψήφιζαν οι γυναίκες. Θα την ψήφιζαν οι Αφροαμερικανοί. Θα την ψήφιζαν οι Λατινοαμερικανοί. Θα την ψήφιζαν οι μετανάστες. Τελικά, ψήφισαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Που δεν κέρδισε απλώς την Κάμαλα Χάρις. Σάρωσε. Τα πήρε όλα, ακόμη και τη λεγόμενη λαϊκή ψήφο, κάτι που δεν είχε καταφέρει ούτε στην πρώτη του εκλογή το 2016. Και επανήλθε. (Δριμύτερος; Θα δείξει). Και εμείς μείναμε με την απορία, την απογοήτευση, την προσδοκία που δεν επαληθεύθηκε. Και αρχίσαμε τα «Καληνύχτα Κεμάλ» και τα «Καληνύχτα Κάμαλα» και ότι το Αγαλμα της Ελευθερίας γυρίζει κολυμπώντας στη Γαλλία και το ότι οι Αμερικανοί τρελάθηκαν. Διότι ό,τι δεν ταιριάζει με τις δικές μας ιδέες, με τις δική μας αντίληψη περί δημοκρατίας, περί ελευθερίας, περί απόψεων για θεμελιωμένες αρχές και αξίες, περί του «κατεπείγοντος», περί ασφάλειας, περί των πάντων – σημαντικών και ασήμαντων – το δαιμονοποιούμε. Και μέχρι ενός σημείου, καλά κάνουμε. Μέσα από τη σύγκριση και τη σύγκρουση προχωρά ο κόσμος. Ακόμη και όταν φαίνεται ότι μένει στάσιμος ή πηγαίνει προς τα πίσω. Αν μάθουμε να βλέπουμε πιο συνολικά την Ιστορία θα συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και οι εμφανείς οπισθοδρομήσεις είναι, στην πραγματικότητα, ένα διάλειμμα στην εξέλιξη. Οταν βγαίνει η οδοντόπαστα από το σωληνάριο, δεν υπάρχει περίπτωση να μπει πάλι πίσω.