Η αναμέτρηση δεν κρίθηκε στον πόντο. Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει στον Λευκό Οίκο ύστερα από μία τετραετία – είναι ο πρώτος εδώ και 120 χρόνια που πετυχαίνει μια τέτοια επάνοδο – έχοντας κερδίσει όχι μόνο τους απαραίτητους εκλέκτορες και τις πολιτείες – κλειδιά αλλά και τη λαϊκή ψήφο. Κι όχι μόνο. Εχει τον έλεγχο και των δύο νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ, στα οποία έχουν πλέον την πλειοψηφία οι Ρεπουμπλικανοί. Μπορεί, δηλαδή, να κυβερνήσει χωρίς κανένα ανάχωμα στην εξουσία του.

Μέχρι να μιλήσει το αμερικανικό εκλογικό σώμα πολλοί είχαν προσπαθήσει να προβλέψουν πώς θα είναι μια δεύτερη θητεία του ανθρώπου που ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος έχει χαρακτηρίσει ως τον χειρότερο αμερικανό πρόεδρο. Ηδη, λοιπόν, ξέρουμε – από αυτά που έχει κραυγάσει στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις – ότι ετοιμάζεται για έναν εμπορικό πόλεμο με την Ευρώπη. Γνωρίζουμε από την εξωτερική πολιτική της προηγούμενης θητείας του πως πιστεύει βαθιά στον απομονωτισμό – άρα, ο Βλαντίμιρ Πούτιν νομιμοποιείται να ελπίζει πως θα αποσύρει την αμερικανική υποστήριξη στην Ουκρανία και η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να ανησυχεί περισσότερο για την έκβαση του πολέμου που γίνεται κοντά στα σύνορά της.

Οποιος κοιτάει την ακόμη μεγαλύτερη εικόνα, έχει λόγους να φοβάται και το ενδεχόμενο μιας στροφής προς τα δεξιά άκρα και σε άλλες χώρες του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου. Ο Τραμπ ίσως κάνει τον δεξιό εξτρεμισμό μέινστριμ, απενοχοποιώντας τους επίδοξους εκφραστές των κατώτερων ενστίκτων πολλών ψηφοφόρων. Τα μηνύματα που έστειλε η αμερικανική κάλπη είναι πολλά και πρέπει να αποκωδικοποιηθούν το συντομότερο δυνατόν ώστε όλοι να προετοιμαστούν για τη νέα τραμπική διακυβέρνηση. Ο κόσμος δεν είναι ίδιος από χθες.