Μια Παρασκευή με χαμσίνι

Φύσαγαν οι αληγείς άνεμοι της Πεντηκοστής ή του πενηνταήμερου εκείνη την άνοιξη του 1992 στο Μισίρι, όπου βρισκόμασταν, τα χαμσίνια, από το χάμσα, που πάει να πει πέντε στα αραβικά! Μύριζε το χαμσίνι, λοιπόν, όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο. Ζεστό, ξηρό και αμμώδες αγέρι που αν σε πετύχει στην έρημο θα σε ραπίσει με τη μεγάλη ταχύτητά του. Στο αεροδρόμιο στο Κάιρο μας υποδέχτηκε εγκάρδια ο ευγενής Κωστής Μοσκώφ (1939-1998), συγγραφέας, ιστορικός και μορφωτικός σύμβουλος της πρεσβείας μας. Είχε προσκαλέσει κάποιους πανεπιστημιακούς από θεολογικές Σχολές μας, ας μην τους ονοματίσω όλους, αλλά αναφέρω τον αείμνηστο και άοκνο σκυριανό θεολόγο Σάββα Αγουρίδη (1921-2009). Κάποια στιγμή, αργότερα, προστέθηκε στην ομήγυρη ο ψηλός και βλοσυρός φιλόσοφος Κώστας Αξελός (1924-2010). Ανάμεσά τους κι εγώ, νιώθοντας μεγάλη τιμή και χαρά που βρισκόμουν σε τούτη την πρώτη συνάντηση Ορθοδόξων και Μουσουλμάνων· ως πολύ νέος, και ακαδημαϊκά απολύτως άπειρος, προσπαθούσα να παρατηρώ περισσότερο και να μην εμπλέκομαι σε επιστημολογικές συζητήσεις.