Παιδιά ενός αλούτερου θεού

Το θέμα «τρέχει» εδώ και είκοσι, περίπου, μέρες. Κι έχω ξαναγράψει γι’ αυτό. Αλλά μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και χειρότερο. Μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα κακογραμμένο σενάριο, γεμάτο υπερβολές, άλματα λογικής, εξωπραγματικούς χαρακτήρες, τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις και συνθήκες που δεν συνάδουν ακόμη και με ακραίες μορφές της πραγματικότητας. Η ζωή όμως δεν διεκδικεί λογοτεχνικά βραβεία. Πολλές φορές είναι άγαρμπη, ισοπεδωτική, πιο άσχημη και από την πιο «πειραγμένη» φαντασία. Και το «άσχημη» το αναφέρω με την ετυμολογική έννοια της λέξης. Χωρίς σχήμα. Ή, έστω, εκτός των σχημάτων που έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε. Μιλάω βέβαια για την υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου και των νεκρών βρεφών που σέρνεται κάθε μέρα στο ειδησεογραφικό τοπίο.