Μπροστά σε δύο δρόμους

Για μια σειρά από λόγους που δεν περιορίζονται στα δημοσκοπικά ευρήματα, η συζήτηση σε υπουργικά και βουλευτικά γραφεία έχει ήδη ξεκινήσει. Στο παρασκήνιο αναζητείται ο επόμενος εταίρος σε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα στη δεκαετία του 2030. Ο Αδωνις Γεωργιάδης, έστω και μέσα από ένα «σαρδάμ», όπως εκ των υστέρων το δικαιολόγησε, απλώς έδωσε στη συζήτηση δημόσιο χαρακτήρα. Επί της ουσίας, νομιμοποίησε την κουβέντα όχι μόνον για την επόμενη ημέρα, αλλά και για την κατεύθυνση που ενδεχομένως θέλει να πάρει η κυβέρνηση. Η επίπληξη – ή προτροπή – του υπουργού Υγείας προς τα μέλη του ΠΑΣΟΚ στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή που εξέταζε την αναμόρφωση του θεσμού του προσωπικού γιατρού και τη σύσταση Πανεπιστημιακών Κέντρων Υγείας, τροφοδότησε εντάσεις, αλλά σκιαγράφησε και μια νέα εικόνα: «Αν δεν ψηφίσετε κι αυτό το νομοσχέδιο δεν είστε πράσινος ΣΥΡΙΖΑ, όπως σας λένε, αλλά είστε κανονικός ΣΥΡΙΖΑ, σκέτο. Αν θέλετε να ξανασυγκυβερνήσουμε ή να κυβερνήσετε πρέπει να σοβαρευτείτε». Το «σαρδάμ» που επικαλέστηκε δύο ημέρες αργότερα, δεν μετέβαλε και πολύ τα πράγματα, έστω κι αν συνοδεύθηκε από την υποσημείωση «δεν έχω καμία πρόθεση να συγκυβερνήσουμε, θεωρώ ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι πιο πρακτικές». Μπορεί να μεσολάβησε κάποια παρέμβαση του Μεγάρου Μαξίμου για τη διόρθωση πορείας, αλλά ο Γεωργιάδης ποτέ δεν έκρυψε ότι συνεργαζόταν άψογα με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τόσο στην κυβέρνηση Παπαδήμου όσο και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Το ζητούμενο είναι εάν στο κυβερνητικό επιτελείο έχουν καταλήξει προς ποια πλευρά του χάρτη θα πρέπει να αναζητήσουν εταίρους, εάν και εφόσον απαιτηθεί από την εκλογική αριθμητική. Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ έχει μια προϊστορία, έστω κι αν δεν ενθουσιάζει σήμερα τη Χαριλάου Τρικούπη, ενώ στην άλλη πλευρά υπάρχει εκείνη η κρίσιμη μάζα που θα μπορούσε να στηρίξει ένα σχήμα με συντηρητικό, υπό συνθήκες και υπερσυντηρητικό, πρόσημο.