Η όλη περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε δυσώδεις συμπεριφορές, προβληματικές δομές και μια εικόνα κόμματος που μόνον ελκυστική δεν είναι. Το ερώτημα δεν είναι απλώς αν επαρκεί ή αν στέκεται ως αξιωματική αντιπολίτευση αλλά αν έχει νόημα η όλη παρουσία του στο νέο και ανασχηματισμένο πολιτικό σκηνικό. Η οικτρή κατάσταση δεν θέτει απλώς ερωτήματα για την «ημερομηνία λήξεως» ή μη του εν λόγω σχηματισμού που έφτασε να έχει το τιμόνι της χώρας για περίπου μία πενταετία. Θέτει ερωτήματα για την ίδια του την ύπαρξη, αν υπάρχει επιστροφή και πόσο τραυματίζει τις ιδέες όλου του χώρου η κρίση που εξελίσσεται. Το κόμμα αυτό πριν ακόμη αναστοχαστεί τι πήγε λάθος, πριν συνομιλήσει θαρραλέα με τους πολίτες για τη διακυβέρνησή του, πριν ακόμη κάνει μια σοβαρή επαναθεμελίωση λαμβάνοντας υπόψη του τη νέα του πείρα, μπήκε σε ένα σπιράλ κρίσης που περισσότερο θύμιζε διαγκωνισμό βαρονιών, ομάδων και προσωπικών εγωισμών παρά μια γόνιμη αντιπαράθεση που θα συνέθετε ένα νέο πειστικό και ρεαλιστικό σχέδιο.
Οι εικόνες γηπέδου και αψιμαχιών, όχι μόνον δεν ομοίαζαν με κόμμα της Αριστεράς, αλλά είναι αμφίβολο αν οι εμπλεκόμενοι κόμιζαν στη μεταξύ τους μάχη κάτι από τις ιδέες ή την κουλτούρα αυτής – τουλάχιστον της ανανεωτικής ή της δημοκρατικής. Πιθανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να αναταχθεί και θα εκπνεύσει στον νέο ανταγωνιστικό πολυκερματισμό που αναδύεται στην πολιτική σκηνή, αριστερά της κυβέρνησης. Το ακόμη πιο λυπηρό θα είναι πως κανείς δεν θα μάθει τι πραγματικά πήγε στραβά.