Πόλεμος και ειρήνη

Το βράδυ της Παρασκευής, οι μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ (87 συν Παύλος Πολάκης κ.τ.λ.) στο συνέδριο (;) του κόμματος έδωσαν το απόλυτο άλλοθι για να προστεθεί ένας ακόμη σχηματισμός από τις σάρκες της Κουμουνδούρου με αρχηγό τον Στέφανο Κασσελάκη και για ένα προεξοφλημένο διαζύγιο που ανέμεναν οι πάντες. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μαζεύει τα κομμάτια του με αρνητικές επενέργειες προφανώς στην όλη εικόνα και υπόστασή του. Από την άλλη, ο Κασσελάκης μπαίνει στην κρίση του κόσμου με ένα άλλο σχήμα και με μια προφανώς νέα πυξίδα που θα έχει μια είδους υπέρβαση της διαίρεσης «Αριστερά – Δεξιά». Ποιος φταίει; Εύκολο. Και οι δυο. Ο Κασσελάκης ήθελε εξ αρχής να υπερβεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια βόλτα να κάνετε στο πρόγραμμα «5 Πυλώνες Πολιτικής – 18 Τομείς Προγραμματικών Θέσεων» που έχει αναρτήσει στην προσωπική του πλατφόρμα και θα το καταλάβετε. Δεν έγινε αυτό με αναίμακτο τρόπο. Βασικά δεν έγινε καν. Ο Κασσελάκης έγινε μέρος μιας εσωτερικής αντιπαράθεσης απεμπολώντας όλα τα δικά του προσωπικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Χάνοντας χρόνο να επανιδρύσει το κόμμα που δημοκρατικά τον εξέλεξε πρόεδρο και παραλαμβάνοντας μια κατάσταση για την οποία μηδενική συμβολή ή και ευθύνη είχε. Μπλεγμένος μεταξύ ουσίας και εικόνας υπέκυψε στην pop δημοσιογραφία και αναιρώντας τη σοβαρότητα της συγκυρίας και για τον χώρο του και για τη χώρα. Από ένα σημείο και μετά πιο πολύ βλέπαμε τα beef του με τον Τσίπρα ή με τους 87 – αφού προηγήθηκε το beef του με τους πάλαι 6 συν 6 και τους 53 – και με οριακή στιγμή τις ευρωεκλογές όπου δεν κατάφερε να πάρει ένα ρεύμα εκλογικού ακροατηρίου που θα ήταν και δίχτυ για τον ίδιο και προωθητική τομή για να πάρει αποφάσεις. Τώρα είναι άγνωστο τι κόμμα θα φτιάξει, με τι χαρακτηριστικά. Πρέπει να απευθύνεται στη συριζαϊκή βάση αλλά δεν γίνεται να οριοθετείται μόνον σε αυτήν. Σε τι χρόνο και με τι δομή. Η παλιά πλειοψηφία τώρα, ενώ αρχικώς έβαλε το χέρι της στην κασσελακειάδα και προφανώς για να αποτινάξει παλιούς εσωτερικούς εχθρούς, στην πορεία έγινε εσωτερική αντιπολίτευση και επιδόθηκε περισσότερο σε μια φθορά του προέδρου – που εκλέχθηκε από τη βάση των μελών. Αν η ειρήνη επικράτησε στην αρχή της εκλογής του Κασσελάκη – με μόνη εξαίρεση τη διάσπαση των στελεχών που μετά έφτιαξαν τη Νέα Αριστερά – ο πόλεμος δεν άργησε να έλθει μεταξύ των Κασσελίστας και των 87 ή 100. Οι τελευταίοι διάβασαν τις αλλαγές του πρόεδρου ως μετάλλαξη, του έκαναν μομφή, τον καθαίρεσαν. Βασικά δεν του επέτρεψαν να είναι πρόεδρος, υπερασπιζόμενοι τον χώρο τους –που εν τω μεταξύ είχε ήδη ρευστοποιηθεί από τη δίνη. Είναι το τέλος όλων, όπως χαιρέκακα θέλουν οι φιλοκυβερνητικοί; Μέχρι την άνοιξη θα ξέρουμε.