Η υποκρισία ως ειλικρίνεια

Κανείς πολιτικός δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει δύο στίχους ενός ευαίσθητου ποιητή και εξέχοντος δοκιμιογράφου και κριτικού της λογοτεχνίας, του Σπύρου Τσακνιά, που «έφυγε» πριν από είκοσι πέντε χρόνια, αν και γνωρίζοντάς τους θα μπορούσε να αποφύγει πολλές κακοτοπιές και κυρίως να μην εκτίθεται ενώ πιστεύει πως υπογραμμίζει μια αρετή του. Λένε οι στίχοι: «Σου μιλώ με ειλικρίνεια / δεν έχω άλλο τρόπο να κρυφτώ καλύτερα». Δεν είναι ένας, δύο, τρεις ή πέντε οι πολιτικοί, όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων που τους ακούς σε τηλεοπτικές κυρίως συναθροίσεις, ενώ απαντούν σε ερωτήσεις δημοσιογράφων να ξεκινούν λέγοντας «θα σας μιλήσω με ειλικρίνεια». Ωστόσο όσο συχνά και αν ακούγεται, δεν παύει ο αιφνιδιασμός και η κατάπληξη ακόμη και του πιο καλοπροαίρετου και απονήρευτου ακροατή να γιγαντώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε, πριν ακόμη ο πολιτικός εκθέσει με την υπογραμμισμένη τόσο εμφαντικά ειλικρίνειά του όσα έχει να πει, ο ακροατής να έχει πειστεί πως όσα πρόκειται να ακούσει είναι ψέματα. Οταν αισθάνεσαι υποχρεωμένος να αναφέρεις και μάλιστα κατηγορηματικά μια ιδιότητα, που θα έπρεπε να είναι τόσο γνωστό ότι σε χαρακτηρίζει, ώστε η μνεία της να γίνεται εντελώς περιττή, σημαίνει πως η πρόθεσή σου είναι αποκλειστικά και μόνο να παραπλανήσεις. Διαφορετικά, γιατί θα έλεγες πως θα είσαι ειλικρινής με όσα πρόκειται να πεις;