Ηρθε η ώρα και του Μιχάλη Γκανά. Εχοντας καλέσει στην ποίησή του πολύ τον θάνατο, είχα την εντύπωση ότι εκείνος θα τον ξεχνούσε. Αν και τελευταία το σώμα του δεν τον άκουγε πια. Μου το είχε πει μια φορά όταν με συνάντησε στον δρόμο, στην Αλεξάνδρας, και με πήρε μέχρι ένα συνεργείο στην Πανόρμου που πήγαινε για ρεκτιφιέ, κοντά στο σπίτι του. Αισθανόταν αδύνατος. Δεν μπορούσε να γράψει. Δεν γεννούσε καινούργιους στίχους, δεν ερχόταν πια «το πουλάκι της έμπνευσης», όπως έλεγε. Αλλά έλπιζε ότι αυτή η κατάσταση θα ήταν προσωρινή, σκεφτόταν μια μέρα που «το πουλάκι της έμπνευσης» θα ξανακελαηδούσε – και μέχρι τότε θα ήταν πολύ χαρούμενος αν συναντιόταν με φίλους στην ταράτσα τους, ανάμεσα στα πυκνά λουλούδια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή