Επαναστάσεις χωρίς αιτία

Ο αγαπητός φίλος είναι κάτω των 40. Πετυχημένος στη δουλειά του (που δεν είναι υπαλληλίκι, άρα λογίζεται και ως προσωπική επιτυχία), με πολύ καλές απολαβές, αλλά με εξαντλητικά ωράρια. Δεν τον νοιάζει όμως, καθώς αγαπά αυτό που κάνει και το κάνει με κέφι. Ζει μόνος του, έχει μια ισορροπημένη κοινωνική ζωή, μια πατρική οικογένεια που τη στηρίζει και τον στηρίζει. Με δυο λόγια, ένας άνθρωπος που τα έχει πάει καλά, αν και ξεκίνησε χωρίς προνόμια και ό,τι κατάφερε το κατάφερε με πολλή δουλειά και αφοσίωση. Προχθές το βράδυ, ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο, μου φάνηκε φουριόζος. «Στολίζω το χριστουγεννιάτικο δέντρο», μου είπε και πριν προλάβω καν να διατυπώσω την απορία μου (γιατί τόσο νωρίς σε ένα σπίτι όπου δεν υπάρχουν παιδιά για να ζήσουν την εορταστική ατμόσφαιρα;) με πήρε απ’ τα μούτρα. «Δεν θα επιτρέψω εγώ στο τάδε πολυκατάστημα ή στη δείνα πολυεθνική να βάλουν όποτε θέλουν στη ζωή μου τα Χριστούγεννα. Εγώ θα τα βάλω όποτε γουστάρω».