Αριστουργηματική ευθανασία, deja vu αιματοχυσία

Η λεπτομερής μελέτη καλογραμμένων γυναικείων ηρωίδων ανέκαθεν ήταν το φόρτε του ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ και ταινίες όπως οι «Ψηλά τακούνια», «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», «Κίκα», «Ολα για τη μητέρα μου» και «Γύρνα πίσω» είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην τελευταία δημιουργία του «Το διπλανό δωμάτιο» (The room next door, ΗΠΑ / Αγγλία, 2024), την πρώτη μεγάλου μήκους γυρισμένη στα αγγλικά που μετά τη βράβευσή της με τον Χρυσό Λέοντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας ήδη μετρά πολλούς θριάμβους και όλα δείχνουν ότι θα είναι και στα Οσκαρ. Δύο σπουδαίες ηθοποιοί, η Αμερικανίδα Τζούλιαν Μουρ και η Βρετανίδα Τίλντα Σουίντον, αποτελούν την ψυχή της ταινίας κρατώντας τους ρόλους της Ινγκριντ και της Μάρθας (αντιστοίχως) που θα βοηθήσουν τον σκηνοθέτη να καταθέσει μια δημιουργία με ξεκάθαρο «πολιτικοκοινωνικό μήνυμα». Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, βέβαια, δεν είναι ακριβώς ο σκηνοθέτης που μας έχει συνηθίσει γυρίζοντας «ταινίες με μήνυμα», είναι όμως ένας καλλιτέχνης που έχει πια μεγαλώσει, επομένως βρίσκεται πλέον στη θέση του καλλιτέχνη / ανθρώπου που κοιτάζει τη ζωή και την τέχνη με διαφορετικό μάτι. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος μιλώντας για την ταινία, όταν απερίφραστα εκφράστηκε υπέρ της ευθανασίας που είναι το βασικό (αν και όχι το μόνο) θέμα στο σενάριο του «Διπλανού δωματίου». Με βάση το μυθιστόρημα της Σεσίλια Νούνεζ, η ταινία εξετάζει τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες, φίλες από την εποχή της εφηβείας, οι οποίες, παρότι έχουν να δουν η μία την άλλη πολλά χρόνια, θα ξανασυναντηθούν τυχαία και θα γίνουν πρωταγωνίστριες μιας εξαιρετικά δυσάρεστης συνθήκης: η Μάρθα (Σουίντον), πρώην πολεμική ανταποκρίτρια των «New York Times», πάσχει από καρκίνο και η Ινγκριντ (Μουρ), επιτυχημένη συγγραφέας, θα γίνει η σύντροφός της στις δύσκολες ώρες όταν η πρώτη τής το ζητά. Αλλά οι ώρες αυτές θα γίνουν ακόμα δυσκολότερες και για τις δύο γυναίκες όταν η Μάρθα θα πει στην Ινγκριντ τον βασικό λόγο για τον οποίο την έχει ανάγκη. Θέλει να τη βοηθήσει να προχωρήσει στη «λύση» της ευθανασίας, την οποία έχει από καιρό σχεδιάσει ως φινάλε της ζωής της. Και κάπως έτσι η ταινία θα εισχωρήσει με ουσία στον εσωτερικό κόσμο δύο γυναικών που, παρότι έχουν διαφορετικές απόψεις πάνω στο ίδιο επίμαχο ζήτημα, τελικά θα συνεργαστούν για το καλό της μιας. Εκείνης που υποφέρει. Ομως το ενδιαφέρον στο «Διπλανό δωμάτιο» είναι ότι η ευθανασία μοιάζει περισσότερο με εργαλείο το οποίο βοηθά τον Αλμοδόβαρ να διαχειριστεί με τον μοναδικό του τρόπο έννοιες όπως της συντροφικότητας και της γνήσιας φιλίας. Αυτές οι έννοιες είναι που κυρίως ενδιαφέρουν τον σκηνοθέτη και τον βοηθούν να φτιάξει μία από τις πιο απλές, τις πιο ακαδημαϊκές, αλλά εν τέλει και τις πιο ουσιαστικές του δημιουργίες.