Πενήντα και ένα χρόνια αύριο από την κορύφωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Φέρνω στον νου μου τις ίδιες και τις ίδιες φωτογραφίες που ανεβαίνουν, λόγω της επετείου, στο Διαδίκτυο. Το τρόλεϊ με τα γραμμένα επάνω του συνθήματα, οι νεαροί με τα πλακάτ, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, το τανκ που σπάει την πύλη. Σαν να ακούω τη φωνή της Μαρίας Δαμανάκη στο «Εδώ Πολυτεχνείο, ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων» και τον Δημήτρη Παπαχρήστο να φωνάζει «Είμαστε αδέλφια».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή