Αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να γραφτεί στη διαδρομή από το «Υγεία» μέχρι το Hilton. Θα τοποθετούσα τον υπολογιστή ανάμεσα στο τιμόνι και στην κοιλιά μου και, καθώς οδηγώ αυτοκίνητο με αυτόματο κιβώτιο, κάθε πέντε λεπτά θα έπρεπε να σηκώνω το πόδι από το φρένο και το βλέμμα από την οθόνη. Ούτως ή άλλως, στο μποτιλιάρισμα της Αθήνας δεν οδηγείς εσύ. Σε οδηγεί το πελώριο και ατελείωτο ποτάμι από λαμαρίνα που κυλάει σαν δηλητήριο στις φλέβες της πόλης. Είναι τοξικό και από πάνω του σχηματίζεται ένα ατομικό μανιτάρι φτιαγμένο από εκνευρισμό και βρισίδια και φέρει μέσα του ακατάληπτες ραδιοφωνικές φωνές, σουξέ του συρμού και κλαψιάρικο έντεχνο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή