Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά ένα κόμμα. Στα χρόνια που κυβέρνησε και κυρίως σε αυτά που αντιπολιτεύτηκε πριν και μετά την κυβερνητική του θητεία εξέφρασε ένα ολόκληρο ιδεολογικό ρεύμα, μια αισθητική αντίληψη, μια ολόκληρη εποχή. Οι ψηφοφόροι που το εμπιστεύτηκαν δεν ήταν κατά ανάγκην αριστεροί, πολλοί μάλιστα παραδοσιακοί αριστεροί έμειναν πολιτικά άστεγοι όταν η ηγεσία επέλεγε σταθερά ως κυβερνητικό εταίρο τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο. Οι ψηφοφόροι του κόμματος από ένα σημείο και μετά συγκροτούσαν ένα ετερόκλητο μείγμα από θιασώτες της πολιτικής των λεφτόδεντρων και του «όχι σε όλα», «αντισυστημικούς» που γοητεύτηκαν από τον ακατάληπτο λόγο του Γιάνη Βαρουφάκη, αγνούς ιδεολόγους αντιμνημονιακούς που πίστεψαν ότι «θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», αλλά έφυγαν την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο, κάποιους που παρέμειναν ικανοποιούμενοι από τις μετονομασίες που επινόησε ο ΣΥΡΙΖΑ του μνημονίου σε «πρόγραμμα» και της τρόικας σε «θεσμούς», μέχρι και κάποιες κυρίες βορείων προαστίων του Ψυχικού, της Φιλοθέης και της Εκάλης που πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή