Ηταν τέτοιες μέρες πριν από 11 χρόνια, στις 12 Νοεμβρίου 2013, που εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο μια σπουδαία πρωταγωνίστρια, μια σημαντική τραγωδός, μια αισθαντική ενζενί, μια ηθοποιός, άλλοτε εκρηκτική, άλλοτε προσγειωμένη, άλλοτε τρυφερή, άλλοτε θεριό ανήμερο και άλλοτε στιβαρή, σκληρή, γλυκιά, αφοσιωμένη, ματαιωμένη, ώριμη, σεμνή ή αδίστακτη – ανάλογα με το εύρος των ρόλων του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου που καλούνταν να ενσαρκώσει: η φίλη καρδιάς, η εκλεκτή συνεργάτις, Αντιγόνη Βαλάκου. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή που είχε ιδρύσει ο σημαντικός συγγραφέας και μεταφραστής Βασίλης Ρώτας και πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Περγιάλη, δίπλα στο θεατρικό τέρας Αιμίλιο Βεάκη. Στις στήλες του φιλόξενου περιοδικού «Men’s look» είχα δημοσιεύσει πριν από πολλά χρόνια, ζώσης της πολύτιμης Αντιγόνης, ένα κείμενο αφιερωμένο σε εκείνη και στην εξαιρετική θεατρική της πορεία. Επιτρέψτε μου σήμερα να αναπολήσω λίγο και να επιστρέψω, έστω και αποσπασματικά, σε αυτό το κείμενό μου:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή