Η ευκαιρία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής

Πριν από τρεις εβδομάδες, σε μια από τις πολυάριθμες συνεντεύξεις του προεκλογικού αγώνα, ο κ. Τραμπ αναφέρθηκε στον πρώην σύμβουλό του για θέματα ασφάλειας Τζον Μπόλτον σαν έναν ανεξέλεγκτο τρελό. Ενας «χρήσιμος τρελός», ιδιαίτερα εάν τον χρησιμοποιήσεις σωστά, όπως είπε στη συνέντευξη, ως φόβητρο προς την επίτευξη συμφωνιών. Η τέχνη της συμφωνίας κατά τον κ. Τραμπ βασίζεται στην επίδειξη υπεροχής και όχι στη χρήση ισχύος. Καθαρά μια αντίληψη διεθνών σχέσεων βασισμένη στην πανάρχαια θεωρία του δικαίου του ισχυρού και της αποτροπής που παράγει. Ο Τραμπ της πρώτης θητείας παρείχε πολλά δείγματα γραφής, με απρόβλεπτες κινήσεις και πρωτοβουλίες εκτός του διεθνούς δικαίου, αλλά και της καθιερωμένης διπλωματίας. Καθ’ όλη τη θητεία του, ο κ. Τραμπ ακολούθησε αυτήν ακριβώς την ανορθόδοξη πολιτικά τακτική με γεωπολιτικούς ανταγωνιστές και συμμάχους, από τη Ρωσία μέχρι το ΝΑΤΟ. Οι συναντήσεις με τους ηγέτες της Βόρειας Κορέας, της Κίνας και της Ρωσίας ήταν χαρακτηριστικές, αλλά και οι παραβάσεις του στους διεθνείς οργανισμούς, όπως στο ΝΑΤΟ και στον ΟΗΕ. Επίσης η εξωτερική του πολιτική είχε ως προτεραιότητα τη σταδιακή υποχώρηση από το παρεμβατικό δόγμα της Αμερικής ως της «απαραίτητης δύναμης» που είχε χαρακτηρίσει την αμερικανική εξωτερική πολιτική από τη δεύτερη τετραετία του κ. Κλίντον μέχρι τη δεύτερη τετραετία του κ. Ομπάμα. Μια πολιτική που είχε οδηγήσει σε μια παρεμβατική εξωτερική πολιτική στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Η τετραετία Τραμπ ήταν ακριβώς το αντίστροφο παρά τις διάφορες συγκρούσεις, αλλά δεν είχε ως χαρακτηριστικό την παρέμβαση στο όνομα της δημοκρατικής αλλαγής. Η απομονωτική αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει μια βαθιά ιστορία, αλλά δεν είναι το χαρακτηριστικό αφήγημα από την εποχή Τρούμαν.